Medewerkers aan het woord

Husam Abo Alshaar (Beweegbegeleider.)

Ik ben iemand die graag zorgt, die vrolijk wordt als andere mensen vrolijk worden. In mijn thuisland Syrië werkte ik jaren als fysiotherapeut in mijn eigen praktijk, nu ben ik beweegbegeleider in een woonzorgcentrum. Ik vind het fantastisch: tijdens een dansles in de gymzaal voel ik mijn energie samensmelten met de energie van de bewoners en het leeftijdsverschil vervaagt.

Het is een uitdaging om bewoners te laten bewegen, want het is niet altijd makkelijk als je ouder wordt, maar als het lukt voelt het zo goed. Ik probeer ze ook cognitief uit te dagen, vaak met een grapje, want lachen hoort er áltijd bij in dit vak. Dan zeg ik ‘allemaal de handen op het hoofd’, en dan leg ik mijn eigen handen op m’n knieën. Dat kunnen de mensen waarderen. 

Het mooiste is als je ziet dat ze zich beter voelen door wat jij doet. Dat ze beter slapen doordat ze overdag meer bewegen, dat ze zich mentaal goed voelen na een gymles of een kwartiertje op de loopband, dat ze makkelijker door de gangen kunnen lopen dankzij een rollator. Mijn motto is ook: hoe tevredener de bewoner, hoe tevredener ik ben. Werken in de zorg maakt me een blij mens.

‘Lachen hoort er áltijd bij in dit vak’

Husam Abo Alshaar, beweegbegeleider in woonzorgcentrum Huis ter Hagen

Brigitta Mooij (Woonzorgmedewerkster)

De plek waar ik werk, is voor ouderen hun laatste thuis. Dat gegeven maakt mijn werk bijzonder. Elke dag zorgen wij voor hun mijlpaaltjes. Ik begin ’s ochtends met eten rondbrengen – daar kijken de meesten naar uit. Sommigen verheugen zich op hun krantje. Kopje koffie erbij, koekje… Ze zijn altijd blij als ik er ben. Ik maak even een babbeltje en probeer mensen uit te dagen. ‘Kom, we gaan effe lekker naar beneden toe’, zeg ik dan tegen iemand die amper de kamer af wil komen.

Ik werk nu een paar jaar als woonzorgmedewerkster en zorg hier voor de huishoudelijke taken. Daarvoor werkte ik zestien jaar als voedingsdeskundige voor ouderen. Deze mensen zijn kwetsbaar en grappig tegelijk, je staat soms versteld hoeveel humor ze hebben. Af en toe hebben ze het moeilijk, in dit vak krijg je ook te maken met mensen die geen hulp willen. Maar als het dan toch lukt om ze op te vrolijken, of om samen een oplossing te vinden, ga ik met zo’n goed gevoel naar huis. Ook dát is zorgen: luisteren, een goede sfeer creëren, aanvoelen wat iemand nodig heeft. Ik zorg voor de mensen zoals ik hoop dat er later voor mij wordt gezorgd.

‘Elke dag zorgen wij voor hun mijlpaaltjes’

Brigitta Mooij, woonzorgmedewerkster in woonzorgcentrum Huis ter Hagen

Sandra Wijker (Verpleegkundige)

Zorgen zit in mijn DNA. Ik vind het zo’n eer dat mensen mij dichtbij laten komen op de intiemste momenten in hun leven. Dat is waarom ik in een woonzorgcentrum wilde werken. Ik heb eerst een leer-werkopleiding gedaan voor verzorgende, daarna voor verpleegkundige en nu volg ik de specialisatie geriatrie. Dat is het mooie aan deze sector: je kunt je blijven ontwikkelen. 

Mensen denken vaak dat je alleen maar bezig bent met ouderen verschonen, maar dat wil ik de wereld uit helpen. Op mijn werk is het elke dag anders. Een bewoner kan maanden stabiel zijn, dat je tegen je collega’s zegt: ‘Goh, het gaat goed hè, met mevrouw’, en dan ineens gebeurt er iets waardoor je actie moet ondernemen.

Ik zeg altijd: werken in de zorg is praten en breien tegelijk. Dat betekent dat je, terwijl je een wond verzorgt, peilt hoe mensen zich voelen, wat ze nodig hebben. Maar ik zie de bewoners hier niet als hulpbehoevende patiënten. Nee, het zijn mensen die ooit in de bloei van hun leven waren, net zoals ik dat nu ben. Er zit een hele geschiedenis achter deze prachtige ouderen, bakken vol levenservaring. De bewoners voor wie ik zorg, vormen mij als mens.

‘Zorgen zit in mijn DNA’

Sandra Wijker, verpleegkundige in woonzorgcentrum Huis ter Hagen

Merel Tromp (Helpende, en student verpleegkundige)

In het woonzorgcentrum waar ik werk, heeft mijn moeder ook gewerkt. Ik denk dat zorgen in je bloed moet zitten. Je moet behulpzaam en geduldig zijn, goed kunnen luisteren en kunnen samenwerken. Het kost me allemaal geen enkele moeite, want ouderen zijn zo lief en dankbaar.

Mijn collega’s en ik vormen samen een vangnet voor deze mensen. Het is een uitdaging om ze elke dag weer te helpen met wat ze niet meer zelf kunnen, en tegelijkertijd hun zelfredzaamheid te behouden. Op de werkvloer houd ik altijd in mijn achterhoofd dat het de kleine dingen zijn die ertoe doen. Een vrouw haar ketting omdoen, een lippenstiftje opdoen, de haren borstelen. Iemand een krantje aangeven. Je maakt iemands leven een beetje beter, of aangenamer, en daardoor kan ik gewoon niets bedenken dat mooier en waardevoller is dan werken in de zorg. Wel wil ik me blijven ontwikkelen. Nu ben ik helpende en studeer ik voor verpleegkundige, daarna zou ik nog wel een hbo-studie willen doen voor verpleegkundige. Ik wil mezelf blijven uitdagen: je bent in dit vak nooit uitgeleerd.

‘Ouderen zijn zo lief en dankbaar’

Merel Tromp, helpende in woonzorgcentrum Huis ter Hagen

Daniël Postma (Verzorgende ig)

Er zijn altijd mensen die hulp nodig hebben, en ik wil er graag voor hen zijn. Het allerbelangrijkste is dat ze zich fijn voelen. Dat doe ik door altijd rustig te blijven, wat er ook gebeurt. Dat hoor ik ook vaak terug, dan zeggen mensen: ‘U blijft zo kalm, dat is zo fijn’. Of ze zeggen: ‘Ik doe je nooit meer weg’. Zo lief.

De waardering die ik hier krijg is groot: zorgen voor mensen geeft mijn leven betekenis en ik ben trots op wat mijn collega’s en ik hier doen. Maar tegelijkertijd blijf ik bescheiden: ik besef heel goed dat het voor mensen niet makkelijk is om iets uit handen te geven. Als ze me toestaan om een stukje verzorging van ze over te nemen, dan krijg je vanzelf een hechte band samen.

De dagen van mij en mijn collega’s worden bepaald door de behoeften van de mensen, en met z’n allen proberen we daarnaar te luisteren. Ik ben behalve verzorgende, ook incontinentiedeskundige en mondzorgcoördinator. Ik ben dus ook deels verantwoordelijk voor hoe het er op de werkvloer aan toe gaat, waar we ons op focussen. Dat is het mooie aan de zorg: er zijn altijd genoeg uitdagingen om aan te gaan.

‘Zorgen voor mensen geeft mijn leven betekenis’

Daniël Postma, verzorgende ig (individuele gezondheidszorg) in woonzorgcentrum Huis ter Hagen

Samantha Kaltschmidt (Verzorgende ig)

Om eerlijk te zijn was ik niet van plan om in de ouderenzorg te werken, maar het was onderdeel van mijn studie tot verzorgende ig (individuele gezondheidszorg). Toen ik hier eenmaal werkte, ben ik er niet meer weggegaan. De mensen die hier komen, hebben een groot verlies meegemaakt. Ze leveren hun zelfstandigheid in, kunnen niet meer thuis wonen en worden gescheiden van hun partner. Dat doet pijn. En juist dáárom vind ik het zo mooi om een luisterend oor te bieden. Soms vertrouwen bewoners mij dingen toe die ze zelfs hun familie niet toevertrouwen. Hoe bijzonder is dat?

De dood hoort ook bij ons vak. Mensen die niet in de zorg werken, vragen me soms of ik dat niet eng vind. Het klinkt misschien gek, maar ik vind het ontzettend mooi om mensen en hun naasten bij te staan tijdens het laatste stukje. Dát zijn de momenten die ertoe doen. Als een bewoner dan niet alleen wil zijn, ’s avonds als het donker wordt en de familie naar huis is, ga ik erbij zitten. Die laatste gesprekken vergeet je niet meer. Er zijn heel veel bewoners die ik in mijn hart heb gesloten de afgelopen jaren. Gelukkig heb ik een groot hart; er kunnen nog heel veel bijzondere mensen bij.

‘Het is ontzettend mooi om mensen bij te staan tijdens het laatst stukje’

Samantha Kaltschmidt, verzorgende ig (individuele gezondheidszorg) in woonzorgcentrum Huis ter Hagen